SannQ - Van die dingen - Gedichten en Korte Verhalen

Desert Storm

Gevoelens razen door de kamer
Met de plant erachteraan
Zand trekt een zwarte rouwstreep over de vloer
Nog heel even
En dan springt de glazen pot
In duizenden tranen kapot

Ondertussen vraag ik me af
Waar het allemaal mee begon
Maar eigenlijk vooral
Waar het eindigen zou

Met mijn hand over de scherven
Voel ik hoe alles aan stukjes ligt

Een knappe jongen die dit nog kan lijmen

Als laatste strohalm
Neem ik een handje zand
Dat door mijn vingers glipt
En een woestijn op de grond tekent

Een grote uitgestrekte
Lege vlakte
Waar ik in mijn eentje wandel

Er is niks
Helemaal niks
Alleen maar zand
Zand in overvloed

De pijn is weg
Alsof hij er nooit geweest is

Pijn bestaat niet
Het is wat je zelf tot pijn verheft
Dat pijn is

Maar zodra je dat beseft
Houdt het op

Langzaam tekent zich een weg af in het zand
Het is mijn weg
En van niemand anders
Niemand

De weg van het leven
Waar pijn soms bij hoort

Maar nu niet

En ik bedenk me waarom niemand je ooit vertelt
Dat na zonneschijn gewoon weer regen komt

Behalve hier
In deze droge lege woestijn
Schijnt altijd de zon

Ineens voel ik daar dan toch iets dat op regen lijkt
Een traan
Rolt zomaar ineens vanuit mijn ooghoek
Over mijn wang

De traan verdwijnt in het zand
Geen spoortje achterlatend
Mijn wang is droog

Ik hoop dat er een wonder gebeurt
Dat de pot weer heel is
En de plant weer gaat groeien
Zo hoog als nooit tevoren
Tot in de hemel en verder
Dat hij de zon kan kussen

Maar voorlopig ligt hij nog op de grond
De tijd zal het leren
Ik heb een hekel aan die uitdrukking
Maar het is wel waar

En tot die tijd
Besluit ik verder te lopen
In mijn woestijn
Woestijn van de eeuwige leegte

Hier is het rustig en stil
En dat is alles wat ik
Op dit moment wil